⭕ بندر پرک همواره در طول تاریخ نماد وحدت و همبستگی بوده و در هشت سال دفاع مقدس نیز شهیدان والامقامی را تقدیم به میهن عزیزمان کرده است.
این بندر با پتانسیل های گردشگری و بومگردی، وجود ساحل های ماسه ای و فضاهای مناسب جهت تفریح و گردشگری و اسکله زیبا روبرو است که می تواند برای توسعه پایدار آن گام های خوبی برداشت و به عنوان مقصد گردشگری مسافران و گردشگران مورد توجه قرار گیرد.
گفتنی است؛ طی پنجاه سال گذشته مهاجر‌پذیری روستای بندری پرک سیر صعودی داشته است و افراد زیادی به خاطر فرصت های اقتصادی به این منطقۀ زیبا مهاجرت کردند.
https://roustatv.com/show/386
دانلود فیلم معرفی بندر گردشگری پرک......دریافت
بندر پرک از توابع بخش سیراف استان بوشهر 2کیلومتری بعد از سیراف به سمت عسلویه واقع شده است مردمان خونگرم و مهمان نواز این بندر بیشتر به شغل صیادی و کار در دریا مشغولند.جمعیت این بندر حدود 5000نفر که از اقوام و طوایف مختلف با دو زبان عربی و فارسی در کنار هم با خوبی و خوشی و صلح و آرامش زندگی می کنند.
ساکنین اصلی بندر پرک همگی مسلمان و تا امروز نیز همچنان بر دین اسلام هستند .پیروان دو مذهب چنان برادرانه و صمیمی سال های سال با یکدیگر زندگی کرده‌اند که روح اخوت و برادری واقعی در نهاد تک تک آنها دیده میشود.محبت و یکدلی از ویژگی های بارز مردم بندر پرک میباشد که نشان از اخوت دینی و یکپارچگی اسلامی دو مذهب دارد.آن ها همیشه در مناسبت های دینی،جشن ها،اعیاد،مراسم عروسی و در مجالس تشییع و خاکسپاری مردگان همدیگر شرکت می‌کنند و در خوشی ها و ناخوشی ها برادرانه کنار یکدیگرند.
مردم ساکن بندر پرک از قدیم تا امروز،در تعلیم و حفظ این کتاب آسمانی به فرزندان خود تلاش ها کرده‌اند.برای تعلیم کریم در بندر پرک مردم فرزندانشان را نزد ملّاها در مکتب‌خانه ها می‌برند.مکتب خانه ها در زیر سایه ی درختان کور،پل ها و مساجد برگزار می‌شد.
مردم قدیم بندر پرک مایحتاج کشاورزی خود را در همین بندر توسط کشاورزان محلی تأمین می‌کردند.آن ها کشت گندم و جو را بیشتر به صورت دیم می کاشتند و سبزیجات،کدو،هندوانه،گوجه فرنگی و دیگر محصولات را توسط آبیاری چاه و گاو که اصطلاح مردم بندر پرک به آن (چاگاچا) میگفتند و به دست می‌آورند.
۲_صید لؤلؤ و ماهی در بندر پرک
مردم قدیم همیشه برای استخراج و صید مروارید خود را به خطر اندازند و برای به دست آوردن این گنجینه گران بها به دور و نزدیک سفر کنند.صیادان و غواصان مروارید بندر پرک نیز در این زمینه یکی از بهترین و ماهرترین غواصان منطقه به شمار می‌روند که در اقصی نقاط حوزه ی خلیج فارس به غواصی پرداختند.
زمان شروع غوص برای مروارید ابتدا در فروردین ماه شروع میشود.بیشتر در نزدیکی سواحل این غوص انجام می‌گیرد.بعداز حدود دو هفته تا سی روز غواصان عمل غوص را تعطیل می‌کنند
شیخ کنعان در سال ۱۳۵۱هجری قمری حاکم بندر پرک گردید.وی در سن جوانی حاکم بندر پرک شد و قلعه ای که قبلاً پدرش ساخته بود مستقر شد.
با شروع حاکمیت شیخ کنعان،بندر پرک هویت تاریخی تازه ای می گیرد و از قدرت و نظم و قانون خاصی پیروی می کند.شیخ به بندر پرک هیبت و عزت دیگری میدهد و همیشه در برابر بیگانگان و ماموران دولت شاهنشاهی جانب مردمش را می گرفت و نسب به مردم بندر پرک تعصب خاصی داشت و حاضر نمی‌شد که کوچکترین اهانت و تحقیری به مردم از طرف فرد غریبه ای صورت بگیرد.
روزی شخصی ادعای پهلوانان می کرد وارد بندر پرک شد.از آن جایی که به زور و قدرت خود می‌بالید از شیخ کنعان درخواست مبارزه از اهالی برای کشتی گرفتن با او کرد. شیخ که سخت پریشان بود از جوانی شجاع(سلمان رواده)می خواهد که با آن پهلوان نیرومند کشتی بگیرد و به سلمان وعده داد که در صورت پیروزی به او جایزه ای ببخشد.سلمان که جوانی نیرومند بود،در حضور مردم بندر پرک با پهلوان گلاویز میشود تا اینکه موفق میشود پهلوان را به زمین بکوبد.شیخ کنعان چنان خوشحال می گردد که آرام و قراری ندارد.
با بررسی زندگی شیخ کنعان که خلاصه ی آنها را می‌توان چنین ذکر کرد:
۱_ایجاد امنیت و نظم در بندر پرک و جلوگیری از هرج و مرج
۲_حفاظت بندر پرک دربابر دزدان و غارتگران
۳_جلوگیری از اعزام جوانان به سربازی در عصر پهلوی.وی در این زمینه ماموران دولتی را که سالیانه برای جمع‌آوری نیروی نظامی به بندر پرک می‌آمدند به قلعه ی خود دعوت می کرد .و با پرداخت مالیات آنها را متقاعد میکرد تا از بندر پرک جوانی را نبردند.
۴_جذب نیروی انسانی مفید در بندر پرک،شیخ کنعان اگر شخصی را می‌شناخت که می‌تواند برای مردم کار مفیدی انجام دهد او را به بندر پرک دعوت میکرد.
۵_مشارکت شیخ در شادی ها و غم های مردم،او در همه ی زمینه ها با مردم مشارکت میکرد و در غم و خوشحالی خود را شریک میدانست.
انسان در طول تاریخ همواره به نام ها اهمیت می داده است و نامگذاری مکان ها و شهر ها و روستا ها نیز همچون نامگذاری انسان ها دارای پایه های فرهنگی و اجتماعی داشته است.
انسان طبعا به دنبال پیدا کردن علل نام روستا و شهرها بوده است.به همین جهت به ارتباط موجود میان نام مکان در نوشتار های مورخین و محققین مختلف اشاره شده است.
آنچه درمورد وجه تسمیه ی شهر ها و روستاها باید ذکر شود این است که اسامی بعضی از مکان ها و روستا ها به مرور زمان معّرب و تحریف و یا تفسیر یافته اند و شکل اصلی خود را از دست داده‌اند.همچنین عده ای از مورخین و جغرافی دانان وجه تسمیه ی بسیاری از شهر ها و روستاها را به افراد بزرگ و صاحب منصبان و گاهی افراد دارای شخصیت تاریخی،دینی و مذهبی و بعضی چهره های اسطوره ای و افسانه ای نسبت می دهند.
با بررسی شواهد و قراین تاریخی معتقد است که بانیان اصلی بندر پرک در مرحله ی اول اعراب مهاجری بوده اند که وارد این منطقه شده اند و به زبان عربی سخن میگفته اند.
آن ها این بندر را (اُبرَک)نامیده اند و امروزه نیز اعراب از همین لفظ استفاده می کنند.بعد ها پارسی زبانان به جای کلمه ی(اُبرَک)،از کلمه ی (پَرَک) استفاده کرده اند و امروزه نام این بندر در زبان عربی (اُبرَک)و در زبان پارسی (پَرَک)می باشد.یکی از معانی ابرک در فرهنگ لغت به معنای استقرار و ساکن شدن در جایی است.اعراب وقتی به این منطقه آمدند از آن جایی که آن را مناسب دیدند گفتند همین جا ابــــرک کنیم؛یعنی در این مکان سکونت بگیریم و استقرار یابیم و از آن پس به این مکان ابرک گفته‌اند.
وجود آثار و نشان هایی از بندر پرک و اطرافان آن،حاکمی از قدمت تاریخی دوره های اسلامی این بندر است.
مؤلف در کتب مورخان به خصوص جغرافی نویسان اسلامی که به مناطق ایران مهاجرت کرده‌اند نامی از بندر پرک نیافته است.همچنین جغرافی نویسانی همچون مقدسی،اصطخری و ابن حوقل که به سیراف آمده اند نامی از بندر پرک ذکر نکرده‌اند.به نظر می رسد عدم ذکرنام بندر پرک از طرف این جغرافی نویسان از آن جهت بوده که سیراف بندر تجاری بزرگ جهان اسلام بوده که بندر های اطراف نیز در حوزه ی خود داشته است و اکثر مؤرخان سیراف را تا تایلند دانسته‌اند.به خصوص در دوره ی آل بویه در سال های ۳۳۸هجری قمری سیراف بزرگترین بندر خلیج فارس و از بهترین بنادر تجاری دنیای آن روز به شمار می رفت.
نگارنده بر این باور است که بن‍‍‍ــدر پــرک به خصوص در زمان اوج اقتدار سیراف بارانداز کاروان های تجاری بوده که از ولایت فارس به بندر سیراف می رفته اند و قطعا موقعیت بسیار خوب بندر پرک در کنار سیراف،می توان آن را از مناطق خوب تجاری در آن زمان به شمار آورد و از آن جهت که سیراف در بین جغرافی نویسان شهرت بیشتری داشته است ، بندر پرک را نیز بخشی از سیراف دانسته و نامی از آن در هنگام مسافرت به سیراف در کتب خود نیاورده اند.
از نگاه باستان شناسی بندر پرک روی تپه ای واقع شده است که خانه های قدیم مردم همگی در این محدوده یعنی اطراف قلعه بنا شده است.در دوره های اوائ‍ـــل اســلام مسلمانان مهاجر در این منطقه خانه های خود را بنا نهاده اند،که در ابتدای امر این منطقه مسطح بوده است ولی احتمالا بر اثر زلزله ای که در سال۳۳۶ هجری قمری در سیراف و اطراف آن به مدت هفت شبانه روز آمده است،این خانه ها همگی ویران گشته‌اند و تپه ای بلند در آن ایجاد کرده است.
موقعیت ساحلی بسیار خوب بندر پرک سبب گردیده که مردم به بازسازی خانه های خود بر روی این تپه اهتمام ورزند.اقدامات اخیری که بعضی از ساکنین اطراف قلعه برای بازسازی خانه هایش انجام می دادند بوده است،به طوری که در خانه ی مرحوم صدیق درویشی و احمدخماس هنگام حفر چاه کوزه های سفالین و آثاری یافته شد که متعلق به دوره‌های اسلامی بوده است.از طرفی دیگر وجود قبرستان های بسیار قدیمی در اطراف بندر پرک و وسعت این قبرستان ها مانند قبرستانی که در کنار قلعه شیخ کنعان واقع شده و قبرستانی که در پشت حیاط مرحوم ابراهیم شادمان قرار داد سال هاست که متروکه گشته است.قبرستان علمدار نیز که امروزه اموات در آن دفن می گردند محدوده ی آن بسیار وسیع تر بوده است به طوری که تا زیر جاده و پشت اتوبان می رسیده است.به نقل از بزرگان این بندر در هنگام ساخت اتوبان آثار قبور کاملاً نمایان گردیده بود.همچنین بعضی از این قبرستان ها آن قدر قدیمی اند که مردم بر روی آن ها خانه هایشان بنا نهاده اند.
اما مورخان و جغرافی نویسان معاصری که به بندر پرک آمده اند در کتاب های خود از آبادانی این بندر سخن گفته اند.محمد ابراهیم کازرونی که به دستور فرمان فرمای فارس مأمور مطالعه ی بنادر جزایر خلیج فارس شده بود در سال ۱۲۵۳هجری قمری حدود۱۸۷سال قبل به بندر پرک آمده و در کتابش �تاریخ بنادر خلیج فارس�بندر پرک را جزٔ بلوک کنگان دانسته و این بندر را بندری آباد توصیف می کنند.یکی از مورخان معروفی که به تحقیق در حوزه ی خلیج فارس مبادرت ورزید،جان گوردون لویمر معروف به ج.ج لویمر کارمند انگلیسی در کمپانی هند شرقی است.او یکی از معروفترین مورخان و جغرافی نویسان خلیج فارس است.او متولد سال ۱۸۷۰میلادی در انگلستان است.درسال۱۸۹۱میلادی به عنوان کارمند انگلستان در هندوستان انتخاب شد و در سال۱۹۱۴میلادی در سن ۴۴سالگی در بوشهر وفات یافت.
او بعد از دیدار از بندر پرک در کتاب خود دلیل الخلیج بندر پرک را این گونه توصیف می کند:�پرک�در پنج مایلی شرق بندر طاهری واقع گشته است که در آن صد خانه وجود دارد که از گل و سنگ ساخته شده است.اکثریت ساکنین پرک از اهل سنت هستند که کار آنان تجارت و دریانوردی و غواصی برای استخراج مروارید و کشاورزی است.در این روستا دو عدد ورجی ودو عدد بوم تجاری و بیست مرکب از نوع عامله وجود دارد و مالیات دولتی بندر پرک۳۰۰تومان در سال است.رو به روی رأس الشجر محل غوص و استخراج مروارید است که به سوی شرق پرک خوری به نام هاونه واقع شده که آنجا نیز محل غوص مروارید میباشد.»
محمد علی خان سدید السلطنه نیز در کتاب سرزمین های شمالی پیرامون خلیج فارس و دریای عمان میگوید:«پرک تعلق به شیخ حسن نوه ی شیخ جباره دارد که چهارصد نفر جمعیت و مالیات آن ۳۰۰تومان می باشد».محمد جعفر حقایق نگار از تاریخ نگاران عصر قاجار در کتاب «آثار جعفری»خود از پرک نام برده و آن را روستایی آباد دانسته است
یکی از سیاحیان مشهور غربی که نقاط پهناور ایران را بازدید کرده و از شیوه ی برخورد و طرز سلوک ایرانیان و آثار موجود در آن وصف و یاد کرده سر اورل استاین باستان شناس و مورخ معروف است.او در سال ۱۹۳۳میلادی بعد از سفر به سیراف وبندر پرک آمد.استاین بعد از ماندن در سیراف و کاوش در آثار آن به سوی بندر پرک حرکت کرد.همان گونه که خود در کتابش نقل می کند دوست داشته این مسیر را از طریق دریا طی کند تا از احوال دریا و ناخدایان آن اطلاع یابد.در آن هنگام بومی از اهالی مردم بندر پرک از سیراف قصد بازگشت به بندر پرک داشته بود که استاین با آنها سوار میشود.او در کتابش نقل می کند که هوا در آن روز بسیار طوفانی بود و باد شمال شدیدی وزیدن گرفت.استاین میگوید : اگرچه باد شمال شدید می وزید اما ناخدایان بندر پرک آن قدر ماهر بودند که هیچ گونه نگرانی نداشتند.آن ها به عربی سخن میگفتند و در دریا مهارت تمام داشتند.
استاین بعد از اینکه وارد بندر پرک گردید در کنار قلعه خیمه ای بر پا داشت و به مدت سه روز مهمان شیخ بود.درتوصیفی که او از بندر پرک در کتابش آورده آن را بندری آباد با مردمی بسیار شاد و مهربان و ناخدایان بسیار ماهر و با تجربه ذکر کرده است.
لازم به ذکر است که تصویر بالا در سال 1933توسط سر اورل اشتین گرفته شده است.
